Mijn ziel huilt van het lachen…

Mijn ziel huilt van het lachen…
We bedoelen het vaak goed.
Hulp aan Oekraïne.
Liefdadigheid voor de wereld.
Maar in de praktijk? Wordt dat al snel… 𝗕𝗶𝗴 𝗕𝘂𝘀𝗶𝗻𝗲𝘀𝘀.
Neem de recente ophef:
Voedselpakketten, bestemd voor Oekraïners in nood, doken ineens op…
In winkels in Gambia.
Niet in Charkov. Niet in Mykolajiv.
Nee schat, in Banjul, bij de kassa van Omar’s Minimarket.
Klinkt bizar?
Helaas niet uniek.
Ook een Duitser besloot de proef op de som te nemen.
Hij stopte een AirTag in een paar sneakers die hij aan het Rode Kruis doneerde.
Drie keer raden waar die schoenen eindigden?
Niet bij een vluchtelingencentrum.
Niet in een rampgebied.
𝗪𝗲𝗹 𝗶𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝘁𝘄𝗲𝗲𝗱𝗲𝗵𝗮𝗻𝗱𝘀 𝘄𝗶𝗻𝗸𝗲𝗹 𝗶𝗻 𝗕𝗼𝘀𝗻𝗶ë.
Keurig doorverkocht.
Liefdadigheid? Of gewoon slimme handel?
𝗘𝗻 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝘀 𝗽𝗿𝗲𝗰𝗶𝗲𝘀 𝗵𝗲𝘁 𝗽𝗿𝗼𝗯𝗹𝗲𝗲𝗺.
Zolang je niet kunt volgen waar spullen of geld naartoe gaan…
Blijven dit soort schimmige praktijken de norm.
Liefdadigheid is een industrie geworden.
Eén waar sentiment wordt verkocht en niemand écht zicht heeft op de uitkomst.
Daarom moet dit anders.
Daarom hebben we technologie nodig die geldstromen en goederen zichtbaar maakt.
Zodat je wél weet of jouw donatie terechtkomt waar het hoort.
𝗖𝗼𝗿𝗲 𝗯𝗹𝗼𝗰𝗸𝗰𝗵𝗮𝗶𝗻 biedt precies dat:
Open, controleerbaar, onafhankelijk.
Niet om alles plat te reguleren.
Maar om simpelweg te kunnen zien wat er gebeurt.
Met belastinggeld. Met donaties. Met macht.
Ik ben niet pro Poetin.
Ik ben niet tegen hulp.
𝗜𝗸 𝗯𝗲𝗻 𝗽𝗿𝗼 𝗿𝗲𝗮𝗹𝗶𝘁𝗲𝗶𝘁.
𝗘𝗻 𝗽𝗿𝗼 𝘁𝗿𝗮𝗻𝘀𝗽𝗮𝗿𝗮𝗻𝘁𝗶𝗲.
En jij?







